‘-СикIэлэхъу,
Адыгабзэ
КъыгурэIо.’
ТэIо,
Тырыгушхо!
Ситэтэжъ
Ыкъэ-ыбэн
Ыбгынэу,
Къэтэджымэ,
«-А сишъау,
Ти хьаблэ хьэхэми
«-IукI» апIомэ,
IукIыщтыгъэх,
Уи кIэлэхъу
Адыгабзэ Iумылъэу,
ПIорэр
КъыгурэIомэ
ШIагъоп,
ГъэшIэгъонэп.
КъытиIощтыгъ.
Ау тызнэсыгъэмкIэ:
«Ныбэ фалIэм,
Хьал-къол хадзэ иIэп»
АIуагъэм фэдэу,
ТыфалIэрэм
Джащ нэмыIэми
Тыригъэгушхо.
Ацумыжъ Хь.
VARDIĞIMIZ NOKTA
‘-Oğulçuğum,
Çerkesçeyi
Anlıyor.’
Diyor,
Onurlanıyor-
gururlanıyoruz!
Atam-dedem
Mezarını
Terk edip,
Kalkaydı,
«- A be çocuğum,
Köyümüzün
köpeklerine
«- Uk’ - git» deseydin,
Giderlerdi,
Evladının
Ağzında Çerkesçe
yokken,
Dediğini
Anlıyorsa bile,
(Ş’ağo) iyi
edilmiş-edinilmiş,
Hayret uyandırıcı
bir şey yok onda. »
Derdi.
Ama vardığımız
yer:
«Acından ölen,
Hınzır-köpek eti
ayırmaz»
Dedikleri misal,
Ölesiye
arzuladığımız şeylerden (dolayı)
(Sadece) bununla
da
Gururlanabiliyoruz.
Açumıj H.