Тхьам, ныожъ Iулъхьэу
Шъабэу тырилъхьэгъэ,
Жьыри ыгъэукъэбзэнэу,
ЧIыгури ыгъэшIонэу,
Осыр тищагу,
Фыжьыбзэу телъ.
Куко цIыкIур къысгос,
СыгукIэ
«-Щагум сыдэкIынышъ,
Iэбжыб из,
Апс из ос, къэсхьынышъ
ЩэпIастэм хэслъхьанышъ»
СэIо, сыкIэгъожьы.
Сыгу къекIы,
Сабыигъор блэкIыгъ..
Мы нахь мыхъурэ
Сабыим щысэшIу
Сыфэхъун фай…
Е осыр фыжьыбз,
Е сищэпIастэ,
ТIэкIу шъыу,
МэкIэжьыеу,
Iэбжыб изэу
Ос хэлъыгъэмэ….
АЦУМЫЖЪ Хьилым.
_____________________
KAR DA YAĞDI AMA...
Bahçede, nıwoj ulhası gibi
Yumuşacık serilen,
Havayı da temizleyen,
Toprağı da sevindiren,
Kar
Bembeyaz uzanıyor .
Pencerenin önünde,
Şep’astemi tl’ıjj ulhasıyla,
Çocukluğumu aklıma getirerek
Afiyetle yiyerek oturuyorum.
Minik Kuko da yanımda,
İçimden kendime;
«-Bir bahçeye çıkayım,
Avuç dolusu,
Kase dolusu kar, getireyim de
Şep’asteye koyayım da»
Diyor, (sonra) cayıyorum.
Hatırlıyorum,
Çocukluğun zamanı geçti...
(Şimdi) el kadar çocuğa
İyi örnek olmam lazım....
Hey gidi, kar da bembeyaz,
Hay anasını, şep’astemde,
Birazcık canım,
Azıcık,
Avuç dolusu
Kar olsaydı...
AÇUMIJ Hilmi.